Karabin Bakera (ang. Baker Rifle) – brytyjski karabin z zamkiem skałkowym, pierwszy wojskowy i masowo produkowany brytyjski karabin z lufą gwintowaną.

        Do końca XVII wieku broń gwintowana była używana wyłącznie jako broń tarczowa i myśliwska. Jej zastosowanie z wojsku było ograniczone powolnym procesem nabijania odprzodowej broni gwintowanej. O ile do lufy gładkiej kulę wystarczyło wrzucić, to kulę w lufę gwintowaną należało wbić przy pomocy stempla i drewnianego młotka. Stosowanie przez żołnierzy karabinów gładkolufowych o niskiej celności i małym zasięgu sprawiało, że zasadniczym sposobem walki było wymienianie salw karabinowych ze stosunkowo niewielkiej odległości przez ustawione w kolumny. Tego rodzaju walka wymagała od żołnierzy doskonałego wyszkolenia i dyscypliny.

Po rewolucji francuskiej władze francuskie rozpoczęły organizowanie masowej armii obywatelskiej. Ponieważ nowych żołnierzy nie miał kto szkolić (większość oficerów armii królewskiej została wcześniej z armii usunięta), nie potrafili oni zachować odpowiednich szyków na polu walki. W miejsce uporządkowanych ataków kolumnami armia francuska zaczęła stosować ataki grupami żołnierzy. Ciągłe uporczywe ataki powodowały osłabienie, a z czasem przerwanie linii bojowych nieprzyjaciela.

W miarę zwiększania się poziomu wyszkolenia armii francuskiej zaczęła ona stosować taktykę będącą połączeniem taktyki walki kolumnami z taktyką walki małymi grupami żołnierzy. Nowa taktyka przewidywała rozpoczęcia ataku na linię bojową przeciwnika przy pomocy grup żołnierzy walczących w tyralierach. Mieli oni osłabiać linię bojową przeciwnika i szukać jej słabych punktów. Decydujące uderzenie zadawały zaś uderzające jako drugie zwarte kolumny żołnierzy.

Do głównych przeciwników Francji należała pod koniec XVIII wieku należała Wielka Brytania. Szybko przyswoiła ona francuską taktykę wprowadzając do niej własne modyfikacje. Na podstawie doświadczeń z wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych, kiedy osadnicy potrafili zadać znaczne straty oddziałom brytyjskim strzelając z myśliwskich karabinów gwintowanych, postanowiono uzbroić żołnierzy walczących w tyralierach w karabiny z lufami gwintowanymi.

Pod koniec XVIII wieku w każdym batalionie armii brytyjskiej była kompania tzw. lekkiej piechoty i to żołnierzy tych jednostek postanowiono przeszkolić do walki w tyralierach. Postanowiono także, że przeszkolenie uczące walki w tyralierach przejdą całe bataliony.